McCauley | Denis Alphonsus
Biografie
Denis Alphonsus McCauley (service nummer 1394837) kwam op 21 februari 1945 om het leven toen zijn RAF-vliegtuig neerstortte in de buurt van Deurne. Hij was 22 jaar oud en Flight Sergeant bij de Royal Airforce Volunteer Reserve, 50 Squadron. Hij werd aanvankelijk begraven op Begraafplaats Woensel “de Oude Toren” in Eindhoven en op 10 mei 1947 herbegraven in Graf II.B.1. op de CWGC Begraafplaats in Overloon. Op zijn graf staat de inscriptie “Heilig Hart van Jezus ontferm u over hem, Onze Lieve Vrouw van Lourdes, bid voor hem, R.I.P.”
Militaire carrière
Het is niet precies bekend wanneer Denis zich aanmelde bij de Royal Air Force maar dat zal gezien zijn leeftijd aan het begin van de oorlog geweest zijn.
Hij werd geplaatst bij No. 50 Squadron op RAF Skellingthorpe on Lincolnshire, samen met de rest van de bemanning waarmee hij op de fatale nacht vloog.
De bemanning was als volgt:
Pilot | |
Boordwerktuigkundige | Sergeant Denys William Lewis 1836806 RAFVR |
Navigator | |
Bommenwerper | |
Wireless Operator/Air Gunner | |
Air Gunner (Middle) | |
Air Gunner (Rear) |
De bemanning vloog 15 missies voor 21 februari 1945.
Op die avond stegen ze om 17:02 op van RAF Skellingthorpe in een Avro Lancaster I (VN-X) met serienummer LL741. Deze werd ‘Expectant’ genoemd en was een Mark 1 die in 1943 aan 50 Squadron werd geleverd. In 1945 had het 92 operaties voltooid. Ze vlogen met ongeveer 165 Lancasters en 12 Mosquito’s om te proberen het Mittellandkanaal bij Gravenhorst open te breken. De missie was succesvol met rapporten dat het doel volledig onbruikbaar was gemaakt. Er gingen echter 13 Lancasters verloren en 53 bemanningsleden verloren het leven, 19 werden krijgsgevangen gemaakt en 11 ontsnapten aan gevangenneming.
LL741 slaagde erin om om 20.37 uur veertien 1.000 pond bommen boven vijandelijk gebied te laten vallen vanaf een hoogte van ongeveer 10.000 voet. Tijdens het bombardement werd het geraakt, vermoedelijk door flak. Maar volgens getuigen werkten alle vier de motoren nog toen de Lancaster aan zijn terugreis begon.
Om ongeveer 09:15 uur, toen het vliegtuig Deurne naderde op 7.000 voet, werd het aangevallen door een Duitse nachtjager, vermoedelijk Hauptmann Heinz Rokker, die brand veroorzaakte aan beide kanten van de cockpit. .
De piloot beval de bemanning het vliegtuig te verlaten. Sgt. Lewis baande zich een weg naar het ontsnappingsluik aan de voorkant toen hij zag dat Flt. Sgt. Denis McCauley zich klaarmaakte om ook te springen. Beide bemanningsleden verlieten het vliegtuig, maar de parachute van Denis bleek in brand te staan, waardoor hij zijn dood tegemoet viel. De rest van de bemanning slaagde er niet in uit het vliegtuig te ontsnappen en kwam om toen het neerstortte. Sgt. Lewis verwondde zijn rechterbeen tijdens het landen en bracht de nacht door gewikkeld in zijn parachute om te proberen te slapen. Hij werd gevonden door twee Nederlandse soldaten omdat hij in het al bevrijde deel van Nederland was geland. Hij keerde terug naar Engeland en nam in april 1945 weer deel aan de operaties.
In de ochtend van 22 februari 1945 werden reddings- en bergingseenheden, bestaande uit leden van het grondpersoneel (vrijwilligers) erop uitgestuurd om te zoeken naar drie Lancaster bommenwerpers die de vorige nacht in het gebied waren neergestort. Ze vonden de resten van LL741 in Helenaveen. Acht lichamen van de drie gevonden wrakken werden de volgende dag met volledige militaire eer begraven op de begraafplaats “de Oude Toren” in Woensel, waaronder Denis Alphonsus McCauley en Fred Seddon Langton.
De vier Canadese mannen werden begraven op de Canadese Oorlogsbegraafplaats Groesbeek.
In 1947 werden de lichamen van Denis Alphonsus McCauley en Fred Seddon Langton herbegraven op Oorlogsbegraafplaats Overloon.
Familieachtergrond
Denis was de zoon van Francis Leo McCauley (1894-1968) en Bridget Margareth McCauley (geboren Keys) (1899-1989) uit Plumstead, London.
Het gezin was van oorsprong Iers en woonde tot 1937 in Londonderry in Ierland. Daarna verhuisden ze naar Woolwich London in Engeland.
Het gezin bestond uit 16 kinderen, allemaal kinderen van dezelfde ouders. In Ierland werden 14 kinderen geboren, waaronder Denis. De jongste 2 werden in Engeland geboren.
De broers en zussen van Denis waren:
William Joseph McCauley 1918-1990, Mary Theresa ‘Maureen’ Bradshaw McCauley 1920-, Francis Patrick ‘Prionsias’ McCauley 1921-2009, Denis Alphonsus McCauley 1922-1945, Michael Mack Anthony McCauley 1923-1945, Ann Bernadette McCauley 1924-1986, Gerard Desmond McCauley 1924-, Joseph Noel McCauley 1925-1925, John Columba ‘Jacky’ McCauley 1927-1982, Terence Jude McCauley 1928-2016, Brendan Roch McCauley 1930-2001, Brian McCauley 1932-1935, Rita McCauley 1933-1933, Bridget Elizabeth ‘Monica’ McCauley 1937-2016, Anthony Alexander ‘Tony’ McCauley 1939-1995 en als laatste Dympna McCauley 1944.
Het gezin verloor amper een maand later nog een andere zoon in de oorlog, Michael Mack Anthony die werkte als “stoker” op de HMS Daffodil. De HMS Daffodil was een omgebouwde kanaalveerboot; een echte roestbak uit 1917 die werd gebruikt als transportschip voor de geallieerden tijdens D-Day en daarna. Op 17 maart 1945 raakte de Daffodil op weg naar Southampton een mijn voor de kust van Dieppe en zonk de volgende dag. 33 Opvarenden, waaronder Michael kwamen hierbij om het leven. Hij ligt begraven op Dieppe Canadian War Cemetery in Hautot-Sur-Mer.
Tenminste 3 andere broers dienden ook tijdens de Tweede Wereldoorlog. Chauffeur M. Liam McCauley, 27,
R.A., diende bij de beroemde Desert Rats en werd later Prisoner of War in Duitsland. Hij stond in zijn kamp in Duitsland bekend als ‘de man met de gouden stem’. Het kamp had meer dan vijftig draadloze luidsprekers, waardoor de hele dag door een programma kon worden uitgezonden in elke hut. Op elk moment kon een microfoon worden aangesloten op de radio voor kampmededelingen, en de meeste daarvan werden gedaan door Liam. Een andere broer L.A.C. Frank McCauley diende bij de R.A.F. en Gerard McCauley diende als soldaat.
In de zomer van 1945 moest Gerard McCauley in dienst en ging naar Griekenland. Hij schreef een verhaal over wat er tijdens Kerstmis dat jaar gebeurde. In 2005 stuurde hij dit verhaal naar de BBC History-website ‘WW2 People’s War’.
“September 1945
Toen de oorlog voorbij was, moest ik in het leger en ging ik naar Griekenland.
Twee maanden voordat ik in het leger ging, had ik helaas twee broers verloren. Eén bij de luchtmacht en één bij de marine. Dat was echt een vreselijke ervaring voor mij.
Tijdens Kerstmis later dat jaar kreeg ik een brief van mijn zus waarin ze me vertelde dat onze moeder een kerstdiner organiseerde en dat ze (raad eens?) acht Duitse krijgsgevangenen had uitgenodigd! Zoals je je kunt voorstellen, was ik innerlijk woedend. Drie maanden later, toen ik met verlof terugkeerde naar het Verenigd Koninkrijk, sprak ik met mijn moeder en vroeg ik haar of ze een fijne kerst had gehad. Ik wist echter dat ze een aantal Duitsers had uitgenodigd.
Je kunt je mijn frustratie en bitterheid wel voorstellen, dat mijn moeder deze Duitsers bij ons thuis had uitgenodigd. Ik zei tegen mijn moeder: “Is het waar dat je deze Duitsers hebt uitgenodigd?” Ik hield mijn stem onder controle. Ze keek me aan en zei: “Je moet niet vergeten dat dit de zonen van arme Duitse moeders waren.
Ik was sprakeloos…”
”Het zegt alles over de goedheid van Bridget McCauley” (citaat Linda Gilder).
De nasleep
Na de oorlog werd het graf van Denis geadopteerd door de familie Frans en Marie Verhoeven uit Overloon. Door hen is de familie McCauley liefdevol opgevangen tijdens hun bezoek aan het graf van hun zoon Denis en is ook jarenlang contact onderhouden. Na het overlijden van Marie Verhoeven heeft hun dochter Chris en haar man Wim Vogelsangs de zorg voor het graf overgenomen. Momenteel is het geadopteerd door kleinzoon Richard Vogelsangs.
Richard Vogelsangs vertelt:
“Mijn moeder ging regelmatig naar het graf om onkruid te plukken en het bij te houden. Dat heeft ze eigenlijk altijd wel gedaan. Wij zijn vroeger als kind regelmatig mee naar de begraafplaats geweest. Wij renden dan rond terwijl ons mam haar werk deed. Het was ook maar 2 minuten lopen van huis af.
Toen enkele jaren geleden een nieuw adoptieprogramma gestart werd heb ik het graf van Denis geadopteerd zodat we de familietraditie voortzetten.”
De jongste zus Dympna heeft het graf van haar broer Denis in 2019 bezocht. Tevergeefs heeft ze geprobeerd de adoptieffamilie te achterhalen om hen te ontmoeten. Inmiddels is die connectie weer gelegd door onze recente research. Dympna hoopt de komende jaren nog een keer Overloon te bezoeken.
Ze vertelt met grote liefde over hun bijzondere gezin:
“Ik snap dat het voor andere mensen raar klinkt om 15 broers en zussen te hebben. Maar voor mij is het normaal en omdat ik zo ben opgegroeid, vond ik het heel gewoon. Nu ik niemand meer van hen om me heen heb, voel ik me heel verdrietig, maar ik heb een geweldig leven gehad dankzij hen.”
De familie bleef lange tijd in onzekerheid over de vermissing van hun zoon Denis. In april 1945 schreven zij het Rode Kruis, de afdeling gewonden en vermisten, of er nieuws was over hun zoon. Zij ontvingen een brief terug dat zij helaas op dat moment ook geen nieuws gekregen hadden. Ook kapelaan Thomas G. Dullehan van het hoofdkwartier van het betrokken RAF regiment bleef met hen hopen op goed nieuws. Uiteindelijk kregen zij de bevestiging dat Denis gesneuveld was en waar hij begraven lag.
In juli 1948 bezoekt de familie McCauley de graven van hun zonen in Dieppe en Overloon.
Op dat moment is het graf op Overloon War Cemetery al geadopteerd door Frans Verhoeven. Hij schrijft hen een brief ter verwelkoming van hun komende bezoek.
Het Nederlands Oorlogsgraven Comité afdeling Overloon, schrijft de familie McCauley na hun bezoek een hartelijke brief en stuurt foto’s mee van hun bezoek aan Overloon. Deze brief is ondertekend door Toon Schrader, gemeente ambtenaar.
De moeders van Denis en zijn kameraad Fred Seddon Langton hebben elkaar ook ontmoet en brieven geschreven om hun verdriet te delen.
De Brieven
