Harrington | Frederick Bennett
Biografie
Op school werd Frederick vroeger vaak vreemd aangekeken, hij zag er anders uit dan de meeste kinderen, want Freddie heeft een vergroeiing aan zijn hand waardoor het lijkt alsof hij twee duimen aan één hand heeft. Deze vergroeiing heeft hem de bijnaam ‘Freddie Two Thumbs’ opgeleverd. ‘Hoe zouden die kinderen nu reageren, als ze wisten dat ik mij bij de King’s Shropshire Light Infantry aangesloten heb en binnenkort naar het front ga?’ denkt Freddie terwijl hij afscheid neemt van zijn familie. Het is tijd om te vertrekken, op naar de oorlog op het Europese vaste land, op naar de strijd voor vrijheid.
Frederick Bennett Harrington is geboren op 13 april 1911 in het dorpje Onibury, dicht bij de historische stad Ludlow, in Shropshire, zuidwest Engeland. Hij is de zoon van Benjamin en Jane Harrington. Benjamin werkt al jarenlang als metselaar, zijn vrouw Jane blijft thuis en zorgt voor de kinderen. Frederick verdient de kost met een baan als Cowman, waarbij hij het vee van een lokale boer moet verzorgen, hij blijft woonachtig bij zij ouders in Onibury tot aan zijn vertrek naar het front. Freddie is de jongste van het gezin met in totaal 8 kinderen: Violet, Gertrude, George, John, Thomas, Sidney, Ernest en Frederick.
Op 13 juni 1944 is het dan eindelijk zover, Private Harrington mag met het 4e bataljon King’s Shropshire Light Infantry (kort genoemd: KSLI) naar Normandië. Ze vechten mee in een van de zwaarste gevechten in Normandië: de verovering van Caen, Operatie Epsom. De stad en haar omgeving zijn veel zwaarder bewaakt dan de geallieerden in de aanloop naar D-Day voorspeld hebben. Pas na de uitvoering van Operatie Goodwood – samen met de 3e Infanterie Divisie – hebben de troepen eindelijk Caen in handen en kunnen ze door richting België.
Als het nieuws bekend wordt dat Hitler de regio Normandië opgeeft, gaat de opmars een stuk vlotter, ‘Zouden we dan toch voor de kerst in Berlijn kunnen staan?’. Veel soldaten hebben de indruk dat de oorlog binnen no-time gewonnen zal zijn, maar niets blijkt minder waar.
Begin september is Freddie met zijn regiment op weg naar Antwerpen. Dit doel wordt binnen een korte tijd ingenomen, althans, de havens en de stad zelf. Helaas vergeten de opperbevelhebbers om de toegangswegen en wateren vrij te maken voor de doorgang van de geallieerden. Veel tijd om hierover na te denken hebben de soldaten echter niet, het 4e KSLI wordt opgeroepen om mee te helpen met Operatie Market Garden. Harrington en zijn bataljon moeten samen met de andere troepen in het 8eCorps (bestaande uit de 11e Armoured Divisie en de 3e en 43ste Infanterie Divisies), onder bevel van Generaal Richard O’Connor, de linkerflank verdedigen en vrijmaken van de Duitse bezetters. De 11e Divisie trekt op richting de Maas via dorpen als Valkenswaard, Asten, Geldrop, Helmond, Deurne en Gemert, waarna ze op 25 september aankomen in Sint Anthonis. Het landschap is drassig en ook het weer zit de mannen niet mee, hevige regenval demoraliseert de troepen. Eind september moet de Divisie het gebied rondom Overloon verkennen en aanvallen, tot ze afgelost worden door de Amerikanen. De Amerikaanse troepen die voor die tijd al in De Peel regio zijn, wagen de eerste aanval.
Het gebied in De Peel blijkt een lastige omgeving te zijn voor oorlogsvoering, dit ten voordele van de Duitse verdediging. Frederick maakt de mislukte poging van de Amerikaanse 7e Pantser Divisie van dichtbij mee en weet dat hij met zijn divisie ook een poging zal moeten gaan wagen om de uiteindelijke oversteek richting Duits grondgebied voorbij de Maas te maken. Wanneer het 4e KSLI bataljon toegevoegd wordt aan de 3e Infanterie Divisie is het voor de Britten dan inderdaad zover, 12 oktober: de Slag om Overloon.
De 11e Pantser Divisie wordt ingezet om de linkerflank te versterken in het gebied tussen de Holthesedijk en de spoorlijn bij Holthees – Smakt. Vroeg in de ochtend van 15 oktober vertrekt Frederick met zijn bataljon en de 2FF YEO – 2nd Fife and Forfar Yeomanry – vanuit Sint Anthonis richting het oosten van Overloon. ‘De aanval is maar mondjesmaat voorbereid, we’ll just wing it!’ een van de officieren weet dat er snel gehandeld moet gaan worden; verkennen, plannen en gaan.
Het inzetten van de infanterie blijkt vrijwel onmogelijk, door de zware regenval en het meedogenloze beboste terrein is de gehele regio veranderd in een dodelijke modderpoel. Het doel? De spoorlijn Venlo-Nijmegen vanuit de aanvalspositie bij het gebied ‘Schaartven’. Met veel moeite bereiken de troepen hun startpositie waarna zij om 10:30 uur beginnen met de aanval: een kruipende barrage, dat wil zeggen kruipend achter het artillerievuur aan dat de troepen ondersteunt.
Al na een paar meter vliegen granaten de soldaten om de oren, ‘onze artillerie is te dichtbij, ze moeten verder voorwaarts vuren!’roepen de mannen. ‘Doorgaan! Die granaten komen van het Duits kanon aan de overkant!’, schreeuwt de commandant terug. Na een tijdje blijkt dat het toch wél de eigen granaten zijn en komt de groep tot stilstand terwijl de artillerie geïnstrueerd wordt verder weg te vuren.
Achter de zandduinen waar het bataljon naartoe gaat loopt een heg waar de Duitsers de perfecte beschutting hebben gevonden voor enkele mitrailleursnesten. Overal wordt heftig geschoten met machinegeweren en mitrailleurs, soldaten worden neergeschoten en tanks worden tot stilstand gebracht. De mitrailleursnesten worden uitgeschakeld. Eenmaal door de heg heen komen ze het volgende obstakel tegen; een boomgaard met daar achter de Holthesedijk. Rond 13:00 uur krijgen de bataljons het bevel om door te stoten.
Aan de andere kant van de Holthesedijk zijn nog twee mitrailleursnesten gespot waarvan nog niet bekend is of deze nog actief zijn. Onder zwaar vijandelijk vuur komt de groep tot stilstand, waarna de troepen gedwongen worden zich terug te trekken uit de boomgaard.
Er worden nog verschillende pogingen gedaan om de gewonde mannen te redden, zelfs met behulp van een Duitse krijgsgevangene, die zou dienen als bescherming voor de Schü-mine; kleine mijnen gemaakt van hout bedoeld om soldaten te verwonden, deze mijnen zijn niet te vinden met metaaldetectoren of flail tanks (een van Hobart’s Funnies). Ondertussen wordt Overloon zwaar gebombardeerd, het geluid is oorverdovend en beangstigend. Na een rommelig en vooral heftig gevecht op 15 en 16 oktober wordt de 4e King’s Shropshire Light Infantry brigade om 19:30 uur afgelost en verlaten zij het toneel rondom Overloon, de Duitse grens nog binnen handbereik.
Private Frederick Bennett Harrington verliest op 16 oktober 1944 de strijd tegen de Duitsers. Voor hem blijft het stil na de bloedige gevechten in het Overloonse buitengebied. Freddie blijft alleen achter, opgegeven als “Missing in Action”. Bijna 50 jaar later wordt hij gevonden, knielend in een loopgraaf, in de bossen bij het voetbalveld Holthees-Smakt. Tijdens een oefening van het Engelse leger op 20 augustus 1991, worden zijn stoffelijke resten gevonden en kunnen uiteindelijk worden geïdentificeerd aan de hand van een aantal attributen die Freddie bij zich droeg. Private Harrington is sindsdien bestempeld als “Killed in Action”. Van de 4e KSLI is Private Chilton de enige die nog altijd vermist is ondanks meerdere pogingen om zijn stoffelijke resten te vinden.
Freddie krijgt op 4 september 1997, ruim 50 jaar na zijn dood, eindelijk zijn laatste rustplaats op de Commonwealth War Graves Commission begraafplaats te Overloon. Bij zijn ceremonie zijn helaas geen familieleden aanwezig; de familie is vertegenwoordigd door Mr. John Selley, zoon van Robert Selley (een oude vriend van de familie). Ook aanwezig zijn diverse soldaten die samen met Frederick vochten bij het 4e KSLI tijdens de slag om Overloon. Freddie’s nabestaanden houden zijn eer hoog en zijn gedachte in leven. Na zijn begrafenis in Overloon is er door een aantal familie leden een kleine ceremonie gehouden in zijn geboorteplaats Onibury. In Overloon heeft Freddie een bijzonder plekje want zijn graf staat buiten de normale vakkenopzet, hij heeft het enige graf met nummer 15.
Een bijzondere jongen, een bijzondere man, staand trok hij ten strijde, knielend is hij gesneuveld.
“May he rest in peace”
