Thomas Esmond Alexander Briggs sneuvelde in actie op 12 oktober, 1944. Hij was 24 jaar oud en was een Lance Sergeant in het 1st Battalion van het Suffolk Regiment (Service No. 5832288). Hij werd aanvankelijk begraven op de begraafplaats Th.J. Janssen, Overloon en later herbegraven op 20 mei 1947 in graf II.E.2 op de Oorlogsgravenbegraafplaats Overloon. Zijn inscriptie luidt “En met de morgen glimlachen die engelengezichten, die ik heb liefgehad…en een tijdlang heb verloren.”
Familiegeschiedenis
Thomas Esmond Alexander Briggs was de zoon van George Thomas Briggs en Eva Tait die in 1919 in Houghton le Spring in County Durham waren getrouwd. Dit ligt tussen Durham en Sunderland in County Durham.
George Thomas Briggs was de zoon van John en Ann Briggs. John en Ann waren allebei rond 1862 geboren – John in Middlesborough en Ann in Wolferton, Norfolk. Ze trouwden in 1881 in Middlesborough en kregen 14 kinderen die allemaal geboren waren in North Ormesby, Middlesborough. George was de 6e oudste, geboren op 5/12/1891. Eén kind stierf op jonge leeftijd.
In 1901 woonden John en Ann in 8, Moses Street, North Ormesby. John werkte als fruitboer. Hun eerste tien kinderen waren allemaal thuis, inclusief George. De drie oudste kinderen werkten allemaal als marskramer. John’s vader woonde bij haar in. Hij was geboren in 1837 in Shipley, Yorkshire en was Machine Engine Turner. John en Ann woonden in 1911 op hetzelfde adres met hun zeven jongste nog in leven zijnde kinderen, van wie er één John hielp met het fruitteeltbedrijf. George werkte als adverteerder en woonde als kostganger in het huishouden van Ernest en Alice Mary Stevens op 1 Myrtle Street, Middlesbrough.
George Thomas Briggs schijnt in de Northumberland Fusiliers gediend te hebben in WW1 (Service No. 36067). Hij werd op 24 juli 1918 ontslagen.
Eva Tait was de buitenechtelijke dochter van Eliza Ethel Tait. Ze werd geboren op 12/1/1901 in Unwin Street, Hetton Le Hole, Houghton le Spring. Er werd geen naam van de vader gegeven. Eliza Ethel Tait was de dochter van George Tait en Mary Ann Robson die in 1864 in Chester le Street waren getrouwd.
George was in 1840 geboren in Schotland, mogelijk in de buurt van Berwick. Mary Ann was geboren in 1847 in Appleton Wiske in Yorkshire. George was een landarbeider. Ze kregen minstens 9 kinderen tussen 1865 en 1886, hoewel anderen mogelijk op jonge leeftijd stierven. Ze werden allemaal geboren in County Durham, de kinderen die in 1872 en later werden geboren in Easington, vlakbij de kust, ten oosten van Durham City. Eliza Ethel werd in 1883 geboren op Thorp Moor Farm in Easington.
In 1891 woonden George en Mary Ann in West Moor, East Murton, Easington met vier van hun kinderen, waaronder Eliza. In 1901 was George Tait overleden en Mary Ann Tait was weduwe. Ze woonde in Unwin Street, Hetton Le Hole. Ze werd beschreven als uitbaatster van een pension. Haar kleindochter Eva Tait woonde bij haar oma, maar haar moeder Eliza was niet aanwezig. De enige anderen daar waren Mary Ann’s jongste dochter en een alleenstaande vrouwelijke kostganger die assistent-lerares was. In 1911 woonde Mary Ann op Mill House Farm, Hetton Le Hole en werd ze beschreven als boerin. Een volwassen zoon was bij haar en werkte als wagenmaker. Eliza Ethel was nu ook thuis. Eva Tait was nog steeds bij haar en een kleinzoon van Mary was er ook – Frank Robinson Tait geboren in 1910 op Mill House Farm. Het is niet bekend wie van Mary Ann’s kinderen zijn ouder was.
Thomas’ geboortefamilie
George Thomas Briggs trouwde met Eva Tait in Houghton le Spring op 12/1/1919. Hun huwelijksakte vermeldt hun leeftijden als George Thomas Briggs 21 jaar en Eva Tait 18 jaar. Dat laatste komt overeen met haar geboorteakte, maar die van George is onjuist, want hij werd geboren in 1891, dus was 28. Ten tijde van hun huwelijk in 1919 woonde George in 29 Robinson Street, Houghton-le-Spring met zijn beroep als motorman en Eva woonde in 2 Eppleton Terrace, Eppleton, en haar vader wordt genoemd als Fred Fairweather, landbouwer. Ze hadden maar één kind, Thomas Esmond Alexander Briggs, geboren op 21/3/1920 in Warden Law Farm, Low Warden Law in Houghton le Spring. George werkte als groenteboer. Hij was manager bij winkels.
In 1921 woonden George, Eva en Thomas in The Rectory Lodge, Washington, County Durham. George werkte als tuinman voor C. Lomax, de rector.
George en Eva Briggs lijken in ieder geval tot 1935 in het noordoosten te hebben gewoond. In 1933 woonden ze in 80 Hugh Gardens, Benwell in Newcastle upon Tyne en in 1935 in 116 Cromwell Street, Elswick, Newcastle.
Ergens in de jaren daarna verhuisden George en Eva naar Suffolk, naar de Lodge House op het Henniker Estate in Thornham Parva. Daar ontmoette Thomas zijn toekomstige vrouw, Ellen Smith, die een paar honderd meter verderop woonde in Carters Farm Cottages 219. Het lijkt er echter op dat ze in september 1939 naar Felixstowe waren verhuisd, want George en Eva Briggs woonden in The Clock House, Maybush Lane, Felixstowe. George en Eva werkten allebei als conciërge op de Onafhankelijke Meisjesschool, Felixstowe College, die een decennium eerder in 1929 was geopend.
Thomas’ Huwelijk
Thomas Esmond Alexander Briggs (19 jaar, vrijgezel) trouwde met Ellen Elizabeth Smith (29 jaar, vrijgezel uit Trimley St Mary) op 10/4/1939, na ondertrouw in de kerk van Trimley St Mary. Ellen was geboren op 10/1/1910 in Eye in het Hartismere district van Suffolk. Eye ligt net ten zuiden van de stad Diss.
Ellen Elizabeth Smith was de dochter van Albert Edward en Emma Maria Knott die op 31/10/1896 in het Hartismere district waren getrouwd. Albert was een schilder en decorateur, geboren in Eye in Suffolk in 1877. Emma was geboren in het nabijgelegen Gislingham op 27/8/1871. Ze kregen vier dochters en twee zonen, allemaal geboren in Eye. Ellen Elizabeth Smith was de op één na jongste. In 1911 woonden Albert en Emma Smith met hun eerste vijf kinderen in Lowgate Street, Eye, Suffolk. In 1921 woonden ze in Mellis Road, Thornham Parva, Suffolk met hun drie jongste kinderen, waaronder Ellen. Thornham Parva ligt net ten westen van Eye. Albert werkte als schilder en papierbewerker voor Lord Henniker, die eigenaar was van het Thornham Estate. In september 1939 woonden Albert en Emma op Carters Farm 219, Thornham Parva met hun zoon Edward George.
In september 1939 woonden Thomas Esmond Alexander en Ellen Elizabeth Briggs in 30 Mill Lane, Trimley St Martin, Suffolk. Dit is net buiten Felixstowe. Thomas werkte als chauffeur bij een kruidenierswinkel en Ellen als winkelassistent bij een kruidenier. Eerder dat jaar, op 8/5/1939, was Ellens zus Edith overleden en in de Diss Express van 12/5/1939 stond dat “Nellie en Esmond” bloemen stuurden, wat suggereert dat Thomas op dat moment liever bekend stond als Esmond en Ellen als Nellie.
Thomas werd niet lang daarna opgeroepen op 13/6/1940 en nam dus niet deel aan de invasie van Frankrijk in 1939 die eindigde met de evacuatie uit Duinkerken in mei 1940.
Het 1e Bataljon van het Suffolk Regiment bracht de volgende vier jaar door met trainen voor de invasie op D-Day in Normandië in 1944. In deze tijd verhuisde Ellen soms om in de buurt van Thomas’ standplaats te zijn.
In 1942 kregen ze een dochter, Ann Esme Eva Briggs. Ze werd geboren in het huisje van haar grootouders in Thornham Parva.
Militaire carrière
Op 6 juni 1944, D-Day, landde het bataljon op Sword Beach en was betrokken bij de aanval op en de inname van het Hillman Fort op D-Day zelf. Ze bleven oprukken door Frankrijk, inclusief zware gevechten die veel levens kostten bij Chateau de la Londe en bij Tinchebray. Thomas Esmond Alexander Briggs, toen korporaal, wordt verschillende keren genoemd bij de aanval op Tinchebray in het boek “Fighting Through to Hitler’s Germany” van Mark Forsdike.
De 1st Suffolks speelden hun rol in deze gezamenlijke aanval met de Amerikanen die begon op 11/8/1944, hoewel hun rol pas echt begon om middernacht op de 12de. Op sommige plaatsen stuitten ze op sterke tegenstand en de aanval werd bemoeilijkt door het verlies van veel leidinggevende officieren van de brigade die gewond raakten toen een granaat neerkwam vlak bij een planningsvergadering op het hoofdkwartier van de brigade. In de vroege ochtenduren trok het 7de peloton de velden in achter het 9de peloton om de weg naar Truttemer-le-Grand te helpen bewaken. Ze hadden het eerste veld nog niet bereikt of ze werden in de duisternis in het Engels uitgedaagd. Het accent was onmiskenbaar Duits en korporaal Thomas Briggs vuurde een korte, scherpe stoot uit zijn Sten, waarmee hij de uitdager doodde. Er werd een dode Duitse parachutistenofficier gevonden.
Zodra het No. 7 Platoon zich had ingegraven, werd een sectie erop uitgestuurd om contact te maken met de Amerikanen, van wie men dacht dat ze zich ongeveer anderhalve kilometer verderop in een bos bij Truttemer-le-Grand bevonden. Hoewel ze op tegenstand van een machinegeweer stuitten, wat slachtoffers tot gevolg had, namen korporaal Briggs en korporaal Harlow een noordelijke route en bereikten het bos waar contact met de Amerikanen werd gemaakt.
Het bataljon wachtte toen tot het eerste licht om aan te vallen en het gebied te ontruimen. Dit bleek niet gemakkelijk, maar het bereikte zijn doel. Om 1800 uur kregen ze te horen dat ze zich moesten voorbereiden op nog een aanval om een bos te ontruimen met ondersteuning van Churchill tanks en een eerste spervuur van de artillerie. Het bombardement begon om 2030. Er was onduidelijkheid omdat veel van de leidinggevende officieren dood of gewond waren. “D”-compagnie bereikte haar doel maar kreeg het bevel om verder door te stoten. “B-compagnie slaagde erin het bos te ontruimen, maar werd daarbij bijna weggevaagd. “C” Company bevond zich in een geïsoleerde positie en werd teruggetrokken naar een positie langs de hoofdweg. “A” compagnie werd gestuurd om een kruispunt ongeveer 400 meter verderop de weg veilig te stellen. Ze rukten zonder incidenten op, maar Duitse troepen groeven zich in rond het kruispunt. Korporaal Sellers en één sectie gingen vooruit, maar het vijandelijke vuur was intens. Ondertussen werd 7 Platoon, bestaande uit slechts tien man onder Sgt Barratt, nu gestuurd om Korporaal Sellers te ondersteunen, terwijl 9 Platoon werd uitgezonden om de tuinen en een boomgaard links van het kruispunt te ontruimen. De sectie van korporaal Briggs vernietigde met de hulp van een PIAT-team een Duitse machinegeweerpositie, terwijl 8 peloton het gebied ten zuiden en oosten van het kruispunt opruimde. “A” Company geloofde dat ze hun doel hadden bereikt en groeven zich in.
Naarmate de nacht vorderde, daalde de temperatuur en was de grond in mist gehuld. Toen de nieuwe dag aanbrak, bevond 8 peloton zich plotseling in een boomgaard vol Duitse troepen. Er werd een poging gedaan om het bos te ontruimen, maar het peloton was zwaar in de minderheid omdat het nu nog maar vijftien man sterk was en drie daarvan waren gewond. Het trok zich daarom terug. Om een vijandelijke doorbraak tegen te gaan, kreeg het 9de peloton het bevel om het 8ste peloton te assisteren bij het vrijmaken van de boomgaard. De sectie van korporaal Briggs kreeg opdracht de rechterflank van 9 Platoon te dekken en af te rekenen met een andere lastige Duitse mitrailleur.
Na een kort mortierbombardement viel 8 Platoon aan over een oever en rukte snel op door een maïsveld. De Duitse troepen die deze sector verdedigden gooiden granaten, maar ze werden snel overlopen. Er werd echter besloten zich terug te trekken om een artilleriebombardement te laten uitvoeren. Zodra dit was afgelopen, rukte 9 pelotons op, maar de Duitsers waren gevlucht.
In die 48 uur had het bataljon zijn groeiende reputatie versterkt. Lt. Kolonel Gough die al vroeg in de strijd gewond was geraakt, schreef later “Het bataljon beet zich vast in de Boche Paratroop Boys en pakte hen goed aan. Mij is verteld dat de 3de Divisie de beste in Frankrijk is en de First Suffolk gemakkelijk de beste in de Divisie”.
Het bataljon trok door België voordat het in Nederland aankwam en bereikte op 1 oktober Molenhoek net onder Nijmegen.
Van daaruit draaiden ze om naar het zuiden, via Mook en Rijkevoort om bezet Overloon vanuit het noorden te naderen. Het doel was om Overloon aan te vallen en de vijandelijke salient ten westen van de rivier de Maas te zuiveren in wat bekend stond als Operatie Aintree. De aanval op Overloon werd vertraagd door hevige regen en zeer modderige omstandigheden tot het middaguur op 12 oktober. Het plan was dat het 1st Suffolk Regiment rechts zou aanvallen terwijl het 2nd Battalion van het East Yorkshire Regiment links zou doorgaan. De aanval begon met een kruipend spervuur van de artillerie, waarachter de infanterie zou volgen, met “A” compagnie voorop. Ze moesten meer dan een halve mijl over verlaten land oprukken om Overloon te bereiken en werden meteen met mortiervuur bestookt. Een sluipschutter in een verbrijzelde windmolen slaagde erin de commandant van “A”-compagnie, twee pelotonsergeanten en de meeste hogere onderofficieren uit te schakelen door hun rang aan hun insignes te herkennen. Lance Sergeant Thomas Esmond Alexander Briggs was één van de eerste slachtoffers van de sluipschutter.
Bij die aanval op die dag werden één officier en 9 mannen van het 1ste Bataljon van het Suffolk Regiment gedood en nog eens 2 officieren en 55 mannen raakten gewond, maar het bataljon haalde wel zijn doelen voor die dag.
Thomas werd onderscheiden met de 1939/1945 Star, Defence Medal / France and Germany Star en War Medal 1939/45. Zijn vrouw, Ellen, ontving ook een certificaat van het leger waarin Thomas’ Outstanding Good Service werd erkend.
Thomas Esmond Alexander Briggs wordt herdacht op het WW2 oorlogsmonument in Trimley St Martin.
De nasleep
Na zijn dood blijkt uit oorlogsarchieven dat zijn weduwe, Ellen E. Briggs, in Thornam Parva, Suffolk woonde en later in 34 Brookfield Road, Ipswich. Ze trouwde met Leonard Ernest Endean op 1/9/1951 in het Registry Office, Eye in het Hartismere District. Na hun huwelijk woonden ze op 136 Merton Road, Wandsworth, Londen, SW 18. Leonard was een neef van Ellen. Hij was geboren op 5/8/1915 in Fulham, Londen en was de zoon van Sarah Jane Knott en Charles Eddy Endean die in 1903 in Fulham waren getrouwd. Sarah Jane was geboren in 1882 en was de zus van Ellens moeder, Emma Smith.
Ellens vader, Albert Edward Smith, overleed in 219 Carter’s Farm Cottages, Thornham Parva, Suffolk op 18/2/1955 op 78-jarige leeftijd. Ellens moeder, Emma Maria Smith, overleed op 24/2/1963 terwijl ze bij haar dochter Ellen in Wandsworth Londen woonde. Vlak voor haar dood in 2013 betaalde Thomas’ dochter, Ann Esme Eva Briggs, voor de restauratie van de eikenhouten trap die naar de galerij in de kerk leidt als gedenkteken voor haar Thornham grootouders. Een kleine plaquette in het trapgat vermeldt dit.
Ellen ontving later een korte brief gedateerd 29/10/1961 van een jongeman in Nederland die zichzelf ondertekende als Peter. De brief was van Piet de Bruijn uit Bergstraat 8, Bakel. In deze brief stuurde hij een cadeau van Thomas voor Ellen, dat Thomas voor zijn dood aan Piet gaf. Dit was een ketting.
Piet was geboren in 1928 in Beneden – Leeuwen, dus hij was pas 16 toen Thomas stierf. Tijdens de oorlog woonde hij in de Kloosterdreef, Woensel in Eindhoven, maar in oktober 1944 was hij in de buurt van Overloon.
Op 26/11/1961 beantwoordde hij een brief die Ellen hem op 4/11/1961 had geschreven. In deze brief ging Piet veel meer in detail. Hij begon met het beschrijven van de aanloop naar de Slag om Overloon, inclusief de bevrijding van Eindhoven en de intocht in Nijmegen als onderdeel van Operatie Market Garden. Daarna beschreef hij de aankomst in Overloon van de Duitse 180e Infanteriedivisie onder Comm. Lt General Klosterkemper en de 107e Tank Brigade met delen van de 7e Paratroop Divisie onder Comm. General Erdmann en hun bevel aan de inwoners van Overloon om het dorp te evacueren voordat de Geallieerden het begonnen te beschieten. Hij beschrijft de moeilijkheden die de 7de US Tank Divisie ondervond toen ze het dorp probeerden in te nemen en vervolgens de nadering van het dorp door de 3de Britse Infanterie Divisie en delen van de 11de en 79ste Tank Divisies op 11 oktober. Daarna beschrijft hij het spervuur van de artillerie op Overloon op 12 oktober en de inname van de bossen ten noorden van het dorp.
In de brief beschrijft Piet zijn betrokkenheid bij Thomas Briggs. Hij schreef dat Thomas was gedood in de bossen ten noorden van het dorp. Hij was in zijn been geschoten – een vleeswond. Hij zegt dat hij de broekspijp van Thomas scheurde en “zijn been vastbond met zijn stok” – waarmee hij misschien bedoelde dat hij zijn stok gebruikte om een tourniquet aan te brengen. Hij vertelt verder dat een EHBO’er Thomas een morfine-injectie gaf en dat Pete hem daarna naar een tent droeg waar een dokter hem een bloedtransfusie gaf.
Op dat moment gaf Thomas de ketting aan Piet. Hij vertelde hem: “Ga naar Engeland. George hij zal Ellen kennen …?. Ellen dit geven. Herinner mij aan Ellen. Herinner me aan de familie Ellen George en Eva.”
Piet verzekerde Ellen dat Thomas niet veel pijn had gehad omdat de wond verdoofd was en geholpen werd door morfine. Hij stierf vredig terwijl hij Piet’s hand vasthield. Hij vertelde haar verder dat ze Thomas in een deken hadden gewikkeld die ze met pennen om hem heen hadden geslagen en dat ze hem hadden begraven bij een andere soldaat die was gestorven. Hij probeerde Ellen te troosten met de gedachte dat hij was gestorven “zonder lawaai, zonder de hel van vuur, zand, stenen, lawaai enzovoort”. Zijn laatste woorden waren voor Ellen, zijn familie en voor Piet, die zijn vriend was.
Piet vertelde Ellen waarom het zo lang had geduurd voordat hij contact met haar opnam. Hij had geen adres, alleen de drie namen, en ook een verwijzing naar Thornham Parva die hij niet begreep. In 1945 probeerde hij een adres te krijgen van het Ministerie van Oorlog, daarna van het Nederlandse, Belgische en Franse Rode Kruis, maar zonder succes. In 1948 werd hij met zijn broer naar Nederlands-Indië (Indonesië) gestuurd en in 1950 keerde hij terug naar Nederland. Toen hoorde hij over de Commonwealth War Graves Commission en het lijkt erop dat via hen een eerste brief naar Ellen werd gestuurd.
Ellen en Leonard Endean hadden zelf geen kinderen. Ellen overleed in Wandsworth in Londen in 1964, slechts een jaar na haar moeder, en ligt begraven op Thornham Parva Churchyard. Leonard overleed op 6/2/1984 terwijl hij op 28 Greenhill Road in Herne Bay, Kent woonde. Hij werd beschreven als gepensioneerd telefoonmonteur.
De moeder van Thomas, Eva Briggs, overleed op 8/1/1967 op 66-jarige leeftijd terwijl ze in 15 Exeter Street, Felixstowe, Suffolk woonde. Haar man werd George Thomas Briggs genoemd – een gepensioneerde tuinman. George zelf overleed op 13/12/1978 op 87-jarige leeftijd in het Ipswich Hospital, Heath Road Wing terwijl hij op 11 All Hallows Court, Ipswich woonde.
Thomas’ dochter Annie had zowel haar vader als haar moeder verloren toen ze 22 was. Na school ging ze theologie studeren aan de Durham University. Ze deed haar eindexamen ongeveer 3 weken na de dood van haar moeder in 1964, maar slaagde toch met een goed diploma. Ze was een zeer intelligente dame, die Hebreeuws en Grieks in het Nieuwe Testament kon lezen. Ze maakte vrienden voor het leven tijdens haar tijd in Durham.
Annie ging lesgeven in godsdienstwetenschappen, voornamelijk aan zesdeklassers. Toen het nieuwe godsdienstcurriculum in de jaren 1960/70 werd ontwikkeld, was ze daar nauw bij betrokken, onder andere bij het schrijven van de tekst. Ze had een diep geloof en was het grootste deel van haar volwassen leven lid van de Cathedral in Ely. Ze had een geweldig gevoel voor humor, was een onwillige maar bekwame tuinierster, schreef gedichten en hield van katten! Ze is nooit getrouwd, maar had een aantal geweldige mannelijke vrienden die allemaal veel om haar gaven.
Pas in 1971 gaf Annie’s stiefvader haar het pakketje met de brieven die Piet naar haar moeder had gestuurd en vond ze de ketting, het petinsigne van Thomas en een oud stukje drie cent dat Ellen had gekoesterd. Het lijkt erop dat Thomas Annie “zijn stuivertje” had genoemd, hoewel het niet duidelijk is of dit er een was die haar moeder had bewaard of die op een bepaald moment van haar vader was gekomen.
Zij en haar stiefvader hadden weinig contact meer na 1974. Het lijkt er echter op dat de familie Thornham haar erg steunde, erg liefdevol was en volledig toegewijd aan elkaar en de hele familie. Thornham was een veilige plek voor Annie en ze keerde er in de loop van haar leven vaak terug.
In 1998 bezocht Annie het graf van haar vader. Voordat ze ging, schreef ze naar het adres dat ze van Piet had om te zeggen dat ze graag contact met hem wilde opnemen. Het is niet bekend of ze contact hebben gemaakt. Piet overleed in Tilburg op 25/1/2020.
Annie overleed op 31 mei 2013 in March, Cambridgeshire en volgens haar wensen werd haar as bijgezet op het Thornham Parva kerkhof boven de graven van haar Thornham grootouders en vlak naast haar moeder. Meer dan honderd vrienden kwamen naar haar begrafenis in Ely Cathedral. In de kerk van Thornham Parva staat een permanent gedenkteken voor Annie, ontworpen door John Maddison, kunsthistoricus en kunstenaar, en betaald door haar vele vrienden. Er zit een plaquette in die dit vastlegt. Het gedenkteken heeft de vorm van een achthoekige eikenhouten doopvont, bekroond door een eikel. Annie was geboren op Oak Apple Day (29 mei) en geloofde haar hele leven dat eikels eikenappels waren!
